Wat moet ik doen met mijn moeder’s geld?

Mijn moeder overleed enkele weken geleden. En alhoewel ze aan een slecht hart overleed, had ze uiteindelijk een heel goed hart. Ze gaf aan verschillende goede doelen, waaronder de hartstichting. Logisch, na een hartinfarct zo’n 7 jaar geleden.

Maar een paar maanden voor haar dood werd er ook een kwaadaardig tumor gevonden. Moet ik dus nu ook aan het KWF gaan geven? En de problemen met haar lever en nieren, betekenen die dat ik ook aan de Nierstichting en de Maag Lever Darmstichting moet geven? Allemaal prima doelen, maar mijn punt is wel: Er zijn te veel goede doelen in Nederland!

Ok, ik zal het straks wat nuanceren. Maar eerst een flashback. Je zit op een verjaardag, laten we zeggen eind jaren 80. Live Aid een paar jaar geleden door iedereen gezien en je vertelt wat je doet. En je bent een held! Jij wil de wereld verbeteren en je doet er ook wat aan. Terwijl de rest alleen maar hongerig op geldjacht is!

En nu flash forward, dezelfde verjaardag, dezelfde mensen, jij in dezelfde baan. Loser! Je werkt voor een geldverslindende en geldverspillende club, die andermans zuurverdiende centen naar naamloze buitenlanders sluist. Of je werkt onder een directeur die veel te veel verdient. Hoe dan ook, die goede doelen krijgen te veel geld, werken volstrekt onlogisch en oneconomisch en moeten eigenlijk allemaal opgedoekt worden.

Wat is er gebeurd in de tussentijd? Naast een heleboel andere maatschappelijk en sociale factoren wil ik er 1 uitlichten, die wel degelijk relevant is: transparantie. En dan in de brede zin van het woord. Want we hebben het allemaal wel over transparantie, maar geven we allemaal wel het inzicht dat onze gevers eisen en ook verdienen? Neem nou de CBF-norm; dat zegt niks meer dan welk percentage er aan fondsenwerving is besteed. Maar een beetje slimme marketeer benoemt een aantal activiteiten als communicatie en zo blijft het lekker buiten het fondsenwerfpercentage. Om maar een voorbeeld te geven.

En dan kom ik bij de kern van mijn betoog: samenwerking. De goede doelen zouden toch heel veel geld kunnen besparen (geefgeld!), door veel nauwer samen te werken? Want om maar even te chargeren, wat is het verschil tussen de mannen in witte labjassen die geld krijgen van de Hartstichting, het KWF, de Nierstichting en de Maag Lever Darm stichting? Ze doen toch gewoon allemaal hetzelfde: ze proberen een genezing / geneesmiddel / aanpak voor lichamelijke kwalen te vinden. Waarom dan dat niet bundelen? Waarom allemaal verschillende panden? Nou weet ik wel dat er voorzichtig al wat zaken op dit gebied gebeuren (Het Huis voor de Gezondheid!), maar het is toch niet uit te leggen, dat die mannen in witte jassen in dezelfde bus zitten naar hetzelfde Academische medische centrum, daar vergelijkbaar onderzoek doen en in dezelfde kantine hun broodje eten, terwijl de clubs die geld ophalen allemaal een eigen kantoor hebben, een eigen ICT afdeling, een eigen HRM-afdeling en een eigen facilitaire dienst of wat dan ook.

En om de hand in eigen boezem te steken, hoeveel clubs op het gebied van fondsenwerving zijn er wel niet actief met een kerkelijke achtergrond en dan met name een Protestantse? Neem alleen al de Prisma groep: Dark and Light, Dorcas, GZB, Leger des Heils, Red een Kind, Tear, Woord en Daad, World Vision, ZOA en nog een stuk of  wat anderen. Allemaal een eigen kantoor, een eigen staf, een eigen verhaal. En, net als wij geef ik toe, allemaal overtuigd van de noodzaak om een eigen club in stand te houden.

Maar is het nou zo ondenkbaar dat die hele Prisma club in 1 pand zit, met 1 directie, met 1 ICT afdeling en zo voort. En dat al die clubs die zich met kanker bezighouden (46 volgens het CBF) gewoon lekker hun krachten bundelen? Stel je eens voor hoeveel geefgeld er dan bespaard zou worden.

En nu kom ik terug op het geld van mijn moeder. Stel je voor dat ze 1 euro geeft aan de 4 eerder genoemde clubs. Dan werd er bij het KWF (volgens het CBF) in 2008 bijna 29 cent niet besteed aan de doelstelling, bij de Hartstichting was dat 22 cent, bij MLDS ruim 28cent en bij de Nierstichting 23 cent. Dus van 4 euro verdween er ruim een euro.

“Zonde is droog boter aan je kont smeren en droog brood eten” zei mijn moeder altijd. Maar ik denk dat ze het hier wel met me eens zou zijn: zonde van het geefgeld, dat we als goede doelen niet veel meer elkaar opzoeken. Mijn moeder zou er blij van worden en ik zou geen keuzeprobleem hebben bij het verdelen van mijn moeder’s geld.