Roodkapje en de Grote Boze Wolf

Wij fondsenwervers pochen graag over onze grootste DM-successen. We hebben ze allemaal wel eens gehad, het kleine succesje van dat ge-ni-ale pack dat we hadden bedacht. Knalde die respons toch mooi even met 2 procent omhoog! ‘Jaja, dat was slim van ons….’ En dat unieke Afrikaanse gelukspoppetje zorgde ervoor dat heel wat prospects die buitengewone, gekleurde envelop met dito gekke vorm toch maar mooi openden…

We voelen ons als Roodkapje. Opgewekt huppelen we naar grootmoeder die vol verwachting op ons ligt te wachten. Onze organisatie heeft een prachtige boodschap die we graag willen neerleggen bij onze donateurs…

De eerste weken kijken we verwachtingsvol naar de statistieken en zien we dat heilige cijfertje voorbij het 1.0 ROI-punt stijgen naar pure winst! Testen, testen, testen. Dit werkt wél en dat andere ideetje werkt mínder. We doen allemaal heel hard ons best en zijn altijd op zoek naar de Heilige Graal in DM.

Soms, als iets niet zo goed werkt dan krijgen we te maken met een facet van ons werk dat helaas wat minder leuk is: het bijeffect van een mailing. Retourpost!

Hoe slechter de mailing, hoe meer retourpost. Dat kan een aantal redenen hebben. Eén ervan is dat je gegevens in je database niet up to date zijn. Als dat het geval is komt de post met zakken tegelijk terug. Als jij in een grote organisatie werkt zie je die zakken misschien nooit. In dat geval heb je aardige collega’s op een postkamer die de ergste ellende voor je opvangen en verwerken. Maar als je in een klein kantoortje werkt dan word je geconfronteerd met die zakken. Je collega’s vervloeken jou want je hebt ze gevraagd ‘even’ met zijn allen die post weg te werken… En we moeten ‘even’ dat gelikte foldertje eruit halen want dat kunnen we hergebruiken op de 50+ beurs… En ‘even’ in de database zetten dat mevrouw A. is overleden en de familie P. is verhuisd. Kortom, veel werk. En ondankbaar op de koop toe.

Soms, heel soms, laten donateurs, of prospects, ons mee afdalen in de diepste, donkere krochten van hun ziel. Dan zien we de Grote Boze Wolf. Dat levert soms verrassende, onverwachte reacties op. Vooral als ze heel boos zijn…

De meeste donateurs zetten met grote letters op de envelop dat de post retour moet. Aan de intensiteit van het krassen op de envelop en de dikte van de letters kun je een duidelijke gradatie in frustratie zien. Hoe vetter de letters, hoe groter de irritatie. Sommige mensen schrijven de hele achterkant van een envelop vol.

Anderen donateurs kiezen voor een non-verbale retourpost-strategie. Zij hebben de envelop open gemaakt, de brief eruit gehaald en in honderden stukjes gescheurd. En die inhoud teruggestopt in het envelopje, vervolgens weer keurig dichtgeplakt en geretourneerd.  Ik heb dat nooit goed begrepen maar vermoed dat dit de ingetogen medemens is. Die hoeven niet zo nodig hun boosheid te laten blijken door met vette letters op een envelop te kalken. Ik visualiseer deze donateur en zie hem of haar thuis zitten en de brief in honderden snippers scheuren en weer keurig bijeen vegen en terug stoppen in de envelop. Als niet zo  Zen bekend staande fondsenwerver heb ik veel bewondering voor zo’n weloverwogen, bedaarde reactie.

Andere donateurs zijn minder geduldig met ons. Zo schreef meneer K. uit A. op de envelop dat, als hij nog een keer post zou ontvangen van onze organisatie, hij persoonlijk naar ons kantoor zou komen en de boel eens grondig zou verbouwen…

Een ander gedenkwaardig voorval was toen een collega de retourpost verwerkte in de grote vergaderzaal van ons kantoor en te midden van zakken retourpost de enveloppen open ritste. Plots begon zij hard te schreeuwen. Geschrokken kwamen collega’s kijken wat er aan de hand was. Een onverlaat had foto’s uit een beduimeld seksblaadje in de envelop teruggestopt met wat persoonlijke verwensingen er op geschreven. Jaren later hebben we daar nog hard om moeten lachen omdat je toch niet goed begrijpt wat iemand bezield om zoiets te doen.

Tegelijkertijd is het natuurlijk een uiting van boosheid van een donateur. Ze zijn duidelijk niet gediend van wéér meer post. We hebben ze getergd. Maar wij fondsenwervers zijn ook niet zo slim om met elkaar een rooster te maken aan het begin van het jaar en samen af te stemmen wanneer we post gaan versturen. Zo sturen we allemaal tegelijkertijd die ene kerstknaller twee weken voor de kerstvakantie. Dan kán het natuurlijk gebeuren dat bij een donateur dit spervuur van super urgente kerstboodschappen en cadeausuggesties wel eens in het verkeerde keelgat schiet…

Sommige post genereert klaarblijkelijk boosheid en haalt de Grote Boze Wolf in de donateur naar boven. Gelukkig hebben wij als fondsenwervers nieuwe wegen gevonden. Want wij zijn slim. We hebben manieren gevonden om de dalende DM-inkomsten te compenseren. We organiseren sportevenementen en vragen onze donateurs om zes keer de Alpe d’Huez op te rijden. En als klap op de vuurpijl ook nog inkomsten te genereren voor ons goede doel! Vergenoegd geven we elkaar een bemoedigende klap op de schouders: ‘Goed gedaan!’

Van deelnemers aan evenementen die veranderen in een wolf, klaar om Roodkapje te verscheuren, zijn mij nog geen horrorverhalen ter ore gekomen  Blijkbaar roepen evenementen minder irritatie op: mensen hebben zich gecommitteerd om met ons die berg op te rijden. Dit in tegenstelling tot post, die schijnbaar vaker ‘ongewenst’ op de mat valt en woede genereert.

Ik ben heel benieuwd naar andere voorbeelden van beeldende ‘retourpost’. Heeft de Grote Boze Wolf zich ook wel eens bij jouw organisatie geopenbaard? En voor wat voor vorm koos hij dan? Laat het ons weten!